limburgs g is zingspreken glooiend en zacht
in een land van slingerend water in het smalste sliertje Nederland

limburgs g
is de geur van nog ‘werm riestevlaaj’ van ‘zoervleisj’ en van ‘kirmes’
en van lachen en van zingen ‘mit de sjmink nog oppe kop’

limburgs g is zingspreken
in je eigen dialect
waar melancholische klemtonen door alle bochten afwisselend en zwierend steeds maar blijven dansen

limburgs g is het landschap
waar het uitzicht zichzelf blijft verrassen en rustig wacht op wat er komt

het is de g van glooiend,
van groene weiden en van gras de g van soms slingerend naar huis van het geel van het gerstenat

limburgs g is schrijven
van niet vergeten wat er is
van genieten van gewone kleine dingen en van vlaaj, niet één stuk ...maar zeker twee

in limburgs g
krijgt de dag de lach op zijn gezicht en vinden we elkaar
in onze eigen zachte, zachte g

~ Gerrian ~